Terug
naar overzicht
Boodschappen doen in een supermarkt is niet mijn favoriete bezigheid. Vooral niet in zo'n voordeel-supermarkt, waar de kleine winstmarge wordt gecompenseerd door de dozen met waren zó in de schappen te zetten. Zulke macabere omgevingen bezoek ik dan ook alleen met mooi weer. Dan kan mijn humeur een stootje velen. En kan de grote bulk aan kruidenierswaren tenminste achterop de fiets. Hoe groter de doos, hoe langer ik ontheven ben van deze aanstootgevende klus. Maar het blijft gênant, die grote hoeveelheden 'lekkers' en meer nuttige attributen voor keuken en huishouden, om nog maar te zwijgen over het kattevoer. Het drukt me telkens met mijn neus op mijn eigen, mede door onze cultuur bepaalde consumentengedrag. Dat compenseer ik door vooraf een biologische winkel te bezoeken voor het meer verantwoorde voeden. Het gedrag van andere kopers in zo'n voordeelmarkt helpt me ook makkelijk over mijn schuldgevoel heen. Doorgaans tref ik er uitkeringsgerechtigden en studenten. Ze kijken vooreerst naar de prijs. Die staat op de schappen en niet op het produkt. Zodat allerlei vermeldingen op de verpakking nog makkelijker dan in andere winkels, voor lief worden genomen. Zij gaan duidelijk vooraf niet naar een biologische winkel. Hun karretjes zijn bijna altijd voller. En waarom zou je, als je bestand bent tegen het klimaat in zo'n dozen-super, niet je voordeel doen...Waarom de levens- en huishoudmiddelenindustrie meer spekken dan nodig... De meeste mensen in deze winkel zijn dan ook van blijdschap over hun voordeel spraakzamer dan bij de meer keurige supermarkten.
Zoals die morgen de Indische mevrouw, die me in het wat smalle gangpad tussen drogisterijwaren en diepvriezer spontaan aanbood om even voor me opzij te gaan. "Want ik ben op zoek naar die voordeelaanbieding saté." "Die ligt vast in de vriezer," wist ik tevreden. "Jazeker, maar ik weet nog niet welke de extra goedkope is." Dat wist ze even later wel. "Vijfentachtig cent!" riep ze me triomfantelijk toe. Ik kreeg er trek van en graaide ook even 2 verpakkingen van 3 satéstokjes met saus. "Dat is de dure hoor," waarschuwde ze me. En even later: "1,95 en die andere is maar 85!" "Goed, zal ik die ook even proberen," glimlachte ik en graaide nog eens 2 bruine ijsklompen in plastic. Dat kan nooit wat wezen dacht ik, en bestudeerde kritisch de opsomming ingrediënten. En daarna die van de dure. Nee maar: daar zaten een hele reeks E-zoveels in en stabilisatoren, conserveermiddelen, kleurstoffen en ga maar zo door. In de goedkope daarentegen alleen ketjap, suiker, pinda's en kruiden. "De goedkope is beter," meldde ik op mijn beurt enthousiast en ruilde 2 pakjes om voor nog twee van 85 cent. "Dat moeten we eerst proeven," zei de Indische mevrouw kritisch. Mijn uitleg over de ingrediënten vond ze duidelijk minder interessant, maar dat is voor mij juist een extra stimulans om het daar hardop met mijn mede-inkopers over te hebben. Voor me bij de kassa stond een meisje, wiens mini-inkomen geen belemmering bleek voor een groter voedingsbewustzijn. Ze had het setje tomatenpuree-blikjes in haar karretje liggen. Ik had zo'n setje weer terug in de doos gezet omdat daar met donkerblauwe inkt een datum van 5 maanden geleden op gestempeld was. "Ik weet niet of je het weet," begon ik. Caissière rood hoofd en het meisje blij met de tip. "Die hoef ik dus niet," zei ze vriendelijk beslist. "Chè-èf!" blerde de caissière. "Kijk dit eens!" "Is dat niet de produktiedatum?" probeerde de chef. "Maar dan zou de houdbaarheidsdatum ontbreken," zei ik liefjes. Terwijl het meisje voor me afrekent en ook als mijn spullen al van kar naar kar verhuizen, bleven de ogen van de caissière boven nog steeds rode wangen, een rood blikje bestuderen. Uit haar gemompel maakte ik op dat ze het er niet bij laat zitten. En ja hoor: "Chè-èf! Laat maar!" "Kijk!" zei ze triomfantelijk tegen mij. "Hier staat het:!" Ze toonde me de zijkant van het minuscule blikje waar in uiterst petieterige lettertjes stond: 'a consummer de preference avant fin:' en na de bliknaad in bijna dezelfde kleur rood als de rest van de verpakking een datum over anderhalf jaar. De chef kwam ook nog even kijken. "Zie je wel, ik dacht al, we krijgen dat spul elke week aangevoerd..." zeiden ze vrijwel in koor.
Ik had het lef niet om te zeggen dat ik dan wel die blikjes wil. Thuis keek ik nog even naar mijn laatste blikje in de voorraadkast. Daar stond nog op de zijkant: 'mindestes haltbar bis ende: siehe decksel. De schaalvergroting met het vervagen van de EEG-grenzen brengt de consument maar in verwarring...
M. SQUAW
28-01-92