Mijn grootmoeder zei het al: 'Domme vragen bestaan niet, alleen domme mensen die geen vragen stellen'.
Door vragen verrijken we onze kennis en deskundigheid.
Helaas wordt die stelling nog wel eens omgedraaid.
Mensen die fouten maken, ontbreekt het aan bepaalde kennis en 'dus' zijn ze dom.
Maar fouten zijn veel minder vaak het gevolg van domheid als wel eens verondersteld wordt.
Wat dan weer betekent dat degene die de foutenmaker van domheid beticht zelf een onverhulde demonstratie geeft van de kwalificatie die hij anderen toedicht.
Er zijn tientallen verklaringen voor het maken van fouten.
Concentratieproblemen (door welke -vaak emotionele- oorzaken dan ook), leerstoornissen en niet te vergeten de vaak ten onrechte veronderstelde simpelheid van complexe situaties en problemen.
Aan complexiteit ligt uiteraard een bepaalde logica ten grondslag.
Helaas vergeten veel mensen dat hun eigen logica (en wellicht die van een aantal anderen) niet noodzakelijkerwijs dezelfde logica is waarlangs ieder mens redeneert en tot bepaalde conclusies komt.
Eenvoudig gezegd: de eigen logica en/of die van een groep is niet persé logisch voor iedereen. Daarom gebeurt het regelmatig dat mensen op basis van dezelfde gegevens en feiten tot een verschillende slotsom komen.
De maatschappelijke werkelijkheid die we allemaal ervaren, leidt zelden tot een eenduidige interpretatie van het ervarene.
Is de ander dom omdat hij er niet dezelfde visies en ideeën op nahoudt dan ik?
Of als de ander niet begrijpt en doorziet wat ik als logisch beschouw?
Iemand dom noemen vanwege een fout die hij heeft gemaakt, getuigt van een infaam soort superioriteitsdenken.
Het lijkt me niet geheel onterecht om daar een krampachtige poging tot camouflage van de eigen kortzichtigheid achter te vermoeden.

HARRY FLEURKE