Een onvervalst Vlaams accent vult met warme klanken mijn telefoonspeaker:
"Goedemorgen, mevrouw. U spreekt met de handelsfirma (onverstaanbaar) in Antwerpen. Wij zijn deze week in Nederland en willen u vragen of u in de gelegenheid bent om onze juwelen collectie te komen bekijken.
Ik spreek toch met mevrouw Oosterman?"
"Ja, daar spreekt u mee, maar met wie spreek ik? U klinkt mij niet als een bekende relatie in de oren."
"Ik ben van de firma Brandsen (zei ze Brandsen of had ik het weer verkeerd verstaan) in Antwerpen en we zijn deze week in Nederland en ik wil u vragen of u in de gelegenheid bent om onze collectie Oosterse juwelen te komen bekijken."
Het beetje sieraden dat ik heb, heeft wel enige connectie met het Oosten. Een ketting en een armband uit India bijvoorbeeld. En ik heb wel wat affiniteit met Oosterse denkwijzen, maar of de halfedelsteentjes, steevast voor een paar piek gekocht, die ik doorgaans aan een zilveren kettinkje om mijn hals draag dit telefoontje rechtvaardigen...
Of zou het iets met mijn journalistieke werkzaamheden te maken hebben?
"Maar ik doe helemaal niets in juwelen," zeg ik.
"Oh. Dan bent u bedankt. Goedemorgen".
Klik.
Vragen vliegen door mijn hersens.
Was dat telefoontje nu wel of niet voor mij bedoeld? Of had ze de verkeerde Oosterman? Ging het haar nu om verkoop of had ze het idee dat ik voor publiciteit kon zorgen?
Ik had ineens het sterke idee dat de Antwerpse firma niet de meest kundige medewerkster aan het telefoneren had gezet. Of deden ze aan telefoonkosten besparing?

Had ik dat telefoontje niet beter aan kunnen pakken? Wat gewiekster?
Wat meer op de vlakte zodat ik meer vragen had kunnen stellen?
Want nu zat ik toch met een groeiend aantal vragen.
Wat waren dat voor Oosterse juwelen?
Hoe komt die firma aan mijn telefoonnummer?
Wat is dat eigenlijk voor firma?
Hoe gaan ze die collectie vertonen? En met welk doel?
Als ik de naam goed had verstaan zou ik dan het telefoonnummer hebben opgezocht en verder geïnformeerd? Alleen vanwege de verbazing dat ik benaderd werd. Want juwelen interesseren me niet. Hoewel, Oosterse juwelen... Wat moet ik me daar eigenlijk bij voorstellen?
Maar ik heb de naam van de firma niet duidelijk en dus ook het telefoonnummer niet. Ik weet alleen zeker dat ik met extra belangstelling de komende week de kranten zal doorpluizen, al verwacht ik ook daar niet veel van.
Nog een paar uur hoop ik dat ze nog een keer belt. Tegen beter weten in. Waarschijnlijk ben ik nu van een of andere lijst geschrapt. En hoogstwaarschijnlijk zal ik dit telefoontje kunnen scharen bij de inmiddels lange reeks telefoonraadsels. Opnieuw neem ik me vast voor de volgende keer geen stellige uitspraken te doen, maar meer vragen te stellen.
Mijn moeder hield het me zo vaak voor:
"Als hadden komt, is hebben te laat"..

MARJA OOSTERMAN