Naar aanleiding van mijn open brief aan de kroonprins ontving ik eind vorige week een reactie. Het merkwaardige was dat de kritiek van de schrijver zich niet zozeer op de inhoud richtte alswel op het feit dat ik over het onderwerp had geschreven, dat ik me had verwaardigd naar de betreffende tv-uitzending te kijken, en misschien zelfs wel had gekeken met het vooropgezette vileine voornemen er achteraf een kwaadaardig en lullig stuk over te schrijven. Ik, die toch zulke erudiete stukjes schreef over Gide, Theseus, de moraal en andere deftige onderwerpen...
In het algemeen ga ik niet in op reacties op m'n stukken, want dan blijf je bezig met reacties op reacties op reacties etc. en ik was deze ingezonden mededeling dan ook al bijna vergeten.
Tot vanmorgen...
Voor mijn verjaardag vorige week had ik van een vriendin een aardig geldbedragje gekregen, dat ze me overhandigde onder de nadrukkelijke voorwaarde dat ik het zou besteden aan muziek. Zij kent mijn passie voor de pianomuziek van Bach in de uitvoering van Glenn Gould en hoewel mijn Gould-collectie bij lange na niet compleet is, kon ik me haar voorzichtigheid voorstellen.
Omdat ik in de stad toch een paar boodschappen bij de drogist moest doen, besloot ik om er dan meteen maar een bezoek aan de cd-zaak aan te koppelen.
Direct bij de ingang van de drogisterij viel mijn oog op een uiterst voordelige aanbieding van een cassette met vier cd's van de meester van het akoestisch behang: Mantovani.
Bij de grootgrutter en textielmagnaat valt de muziek me nauwelijks meer op, maar thuis wil ik nog wel eens in een Mantovani-stemming zijn. Dus pakte ik in een impuls de cassette en voor ik het wist stond ik met de cd's, een pak kaarsen en een doosje aspirine in de rij voor de kassa.
Daar bekroop me de twijfel: hoe verkoop ik dit aan mijn gulle vriendin? En wat zullen anderen wel zeggen, of nog erger, alleen maar denken zonder het te zeggen, als ze tussen mijn zorgvuldig opgebouwde en samengestelde muziek-collectie Mantovani zien staan?
Een ogenblik lang vroeg ik me zelfs af of Mantovani wel correct was en overwoog ik de cassette terug te zetten. Er was nog één mevrouw voor me en ik voelde bijna dezelfde schaamte als toen ik voor het eerst een grootverpakking (24 stuks) condooms kocht en moest afrekenen.
En terwijl ik met half neergeslagen ogen alles afrekende, inclusief de cd's, schoot me ineens de reactie te binnen waar ik het hiervoor over had.
Ik rechtte mijn rug, gaf de caissière een vette knipoog ten afscheid, sprong op mijn fiets en sjeesde luid fluitend naar huis.
Waar zou ik me druk om maken?
Ik bepaal zelf wel naar welke tv-programma's ik kijk en naar welke muziek ik luister.
En als ik er behoefte aan heb of het nodig vind om daar een stukje over te schrijven, dan doe ik dat.
Of het nou over Willem-Alexander of over Mantovani gaat.
Er zal altijd ergens wel iemand zijn die wat ik beweer niet correct vindt, wat het onderwerp ook is.
Dat schijnt zo te horen als je schrijft.

HARRY FLEURKE