Eerst was ik van plan om helemaal niks aan de week-kroniek te doen, simpelweg vanwege het feit dat ik niks aan de notities had gedaan.
Vervolgens meende ik dat ik toch zoiets had als een 'verplichting aan trouwe lezers' en wilde ik de hoofdredacteur voorstellen het ontbreken van de kroniek te verklaren 'wegens ziekte'.
Maar dat klonk zo zwaar, zo ernstig. En wat was het nou helemaal: een hardnekkige en stevige verkoudheid, die vrijdag inzette, zondag zijn hoogtepunt bereikte en tot vandaag (woensdag) doorsuddert met één verstopt neusgat en lichte hoofdpijn.
Persoonlijk ben ik vooral sjagrijnig als ik me ziek voel. De zorgzaamheid van hen die mij na staan (een lekkere groc, op tijd naar bed en veel slapen of: vooral veel blijven drinken -alcoholvrij wel te verstaan- of: zou je niet eens stomen met kamille?) zijn uiteraard allemaal even liefdevolle blijken van aandacht en begaan zijn met mijn treurig lot, maar ik word het liefst met rust gelaten met een kan water en een rol toiletpapier, omdat de papieren zakdoeken niet aan te slepen zijn.
Sjagrijnig ook, omdat er niks terecht komt van je weekplanning, iets wat ik onder normale omstandigheden al slecht kan hebben en waarom ik een bloedhekel heb aan onverwacht bezoek en andere onvoorziene gebeurtenissen die mijn agenda danig in de war schoppen.
Niet dat ik zoveel opschiet met die frustraties, ze zorgen er alleen maar voor dat ik me nog ellendiger ga voelen dan ik al doe.
Maar neem nou het volgende:
Ter recensie zou ik een concert bezoeken in Rasa te Utrecht.
Er trad een Griekse muziekgroep op die authentieke Griekse 'miroloi' ten gehore zou brengen: traditionele muziek en zang met een zeer oude geschiedenis die je buiten Griekenland zelden zult horen en in Griekenland zelf alleen in bepaalde streken van het land, uiteraard alle buiten de toeristencentra, waarvan de gemiddelde bezoeker niet in het minst geïnteresseerd is in deze diep in de Griekse volksaard gewortelde liederen.
Kortom: een hoofd vol snot en niet te onderdrukken gehoest en geproest is de reden voor een gemiste, unieke kans.
Miroloi zijn klaagliederen waarvan de tekst noch de muziek schriftelijk is vastgelegd, maar wordt overgedragen van vader op zoon. In de muziek is een duidelijk oriëntaalse invloed hoorbaar, versterkt door de klarinet, een instrument dat de Grieken overnamen van hun eertijds Turkse overheersers.
Wat het nog eens extra bijzonder maakte (dat gemiste concert in Rasa bedoel ik) was dat de optredende groep een van de weinige was die miroloi uit Epirus op het programma hadden staan: melodieën volgens het pentatonische (vijftonige) systeem, een uitzondering op de reguliere 'miroloi-praktijk'.
Wat had ik daar graag naar geluisterd en hoeveel meer zou het voorgaande verhaal niet hebben betekend in het kader van een recensie.

En dan die bezigheid die het onvermijdelijke gevolg is zodra je je ook maar een ietsje beter voelt: prioriteiten stellen of: hoe kan ik in de beperktere hoeveelheid tijd die ik ter beschikking heb toch datgene doen waarvoor ik een week had gereserveerd of tenminste zoveel mogelijk?
Zaterdag is de boekenweek alweer voorbij, dus ik kan er niet omheen daar in ieder geval over te schrijven wat ik me voorgenomen had. En ook dat boek van de Teleac-cursus die a.s. zondag begint kan ik absoluut niet langer laten liggen.
Die pers-presentatie van het boek bij de tentoonstelling 'Duivelsbeelden' dan maar overslaan? Dat boek kan ik altijd nog schriftelijk aanvragen.
En dat alles terwijl je toch al koppijn hebt.
Als je het niet had vanwege de verkoudheid zou je het krijgen van dat gepieker over het verantwoord besteden van je resterende tijd, omdat je nou eenmaal bepaalde werkzaamheden op je hebt genomen.
Hoewel ik me er met mijn verstand en in woorden heftig tegen verzet, zit het emotioneel blijkbaar heel diep: ziek zijn is een luxe en de angst voor de slavendrijver die arbeidsethos heet laat zich niet eenvoudig overmeesteren of negeren.
In ieder geval heb ik weer een week-kroniek, zij het in enigszins aangepaste vorm.

HARRY FLEURKE