Alweer heel wat jaren geleden maakte ik mijn eerste muziekweek van de Vereniging voor Huismuziek mee. Het werd een kennismaking die op verschillende fronten grote gevolgen zou hebben. De formule 'zingen, dansen en spelen' sloeg bij mij zo aan, dat ik later nog verscheidene van dergelijke cursussen heb gevolgd. Niet alleen heb ik daar al dan niet indirect zelfs twee partners aan overgehouden. Ook die eerste kennismaking met volksdansen kreeg een langdurig vervolg dat alles bij elkaar opgeteld mijn leven in veel opzichten belangrijk heeft gestuurd.
De Huismuziekweken brachten echter nog een eerste confrontatie. Er werd daar door een heel stel mensen vegetarisch gegeten. Blikjes Tartex werden over tafel doorgegeven. Niet lang daarna, maar achteraf gezien er geheel van losstaand besloot ik zelf radicaal te stoppen met het eten van dode dieren. Niet alleen omdat ik het idee dat er leven verloren ging zodat ik kon eten, en dat dat leven voor dat voortijdige einde ook al niet geweldig was geweest, maar ook om andere redenen.
Heel belangrijk is nog steeds dat het verlies van eiwitten tijdens de omzetting van plantaardig naar dierlijk zo groot is, dat als iedereen slechts plantaardig at er geen hongersnood op de wereld zou hoeven zijn. De huidige situatie van in de Derde Wereld (waar honger wordt geleden) verbouwd veevoeder voor Europese dieren met alle overbodige vervoersbewegingen van dien maakt dat alleen maar schrijnender. En verder wordt een niet onaanzienlijk deel van de verzuring van de bodem toch veroorzaakt door de restprodukten van de vleesindustrie. Over wreed gevangen vissen uit vervuild water in een doodgeviste zee met veel overbodige slachtoffers hoef ik weinig te zeggen.
Het begint erop te lijken dat zij die de cultuur een warm hart toedragen ook kiezen voor een vlees-/visloos leven. Huismuziek was er al een voorbeeld van, maar je ziet die tendens steeds duidelijker.
Zo wordt er van 16 tot 18 december in Utrecht een internationale conferentie gehouden: 'Cultural Diversity in Europe; Threat of Treasure?' Op zich een heel boeiend gegeven met veel stof tot nadenken, lijkt me. Op het aanmeldingsformulier viel mijn oog echter Op 'Ik ben vegetarisch/anders'.
Nou roept die formulering al meteen weerstand bij mij op. Ik ben hooguit vegetariër, of éét vegetarisch - aan dat laatste geef ik zelf de voorkeur -, maar vegetarisch ben ik niet. En 'anders', tja, dat is natuurlijk vragen om moeilijkheden.
Er zijn mensen die zichzelf dingen aandoen waarvan dierenbeschermers dieren proberen te vrijwaren. Hoe 'mens- (en dus dier-)onwaardig is het bestaan van sommige sporters, van dansers en zelfs musici?
Bij sportmensen wordt de kans op blessures onderkend, preventieve en herstellende maatregelen genomen om het lijf zo goed mogelijk te laten functioneren. Van (ballet)dansen is bekend dat het neerkomt op een voortdurende zelfkwelling. Waar zijn dan de fysio-, hapto- en ergotherapeuten in dit circuit?
Ook musici hebben last van allerlei beroepsziekten. Voor het bespelen van de meeste instrumenten zijn immers behoorlijk onnatuurlijke houdingen nodig. Vooral in te krappe orkestbakken wordt heel wat afgeleden. Toch beschikken de meeste orkesten niet eens over een masseur.
Maar er komt verlichting.
In Den Haag ontstaat een Medisch Centrum dat gespecialiseerd is in de behandeling van gezondsheidsklachten van dansers en musici. Vegetarisch zullen die wel nooit worden, maar als ze daar inderdaad structureel kunnen bijdragen aan de vermindering van die klachten in deze beroepsgroepen dan zullen de betrokkenen in elk geval hun lijf (en vlees) niet meer als een last ervaren.
Uw kerstkalkoen zal daar wellicht anders over gedacht hebben.

PRISKA FRANK