Ik ben woedend


Achter die collectieve verontwaardiging over het gewelddadige racisme bij onze oosterburen, uitlopend in de 'ik-ben-woedend-kaarten-actie' zit natuurlijk ook: ik zou dat nooit doen en ik ben niet zo. Zij zijn slecht en ik ben goed.
Wie beweert de toestanden in het voormalige Joegoslavië onvoorstelbaar, onbegrijpelijk en beestachtig te vinden, zegt tegelijkertijd: ik zou me daar nooit voor lenen en zoiets zal mij niet overkomen.
Zowel de geschiedenis als wetenschappelijk onderzoek geeft deze mensen ongelijk.
Of het nou gaat om subtiel toegepast machtsmisbruik of nietsontziende onderdrukking: we laten ons -uitzonderingen daargelaten- maar al te gemakkelijk manipuleren.
Hoe schaamteloos en zonder enige terughoudendheid dat gebeurt, werd een dezer dagen weer eens overtuigend gedemonstreerd in 'Op leven en dood', het nieuwe tv-programma van Violet-voorheen-rondom-tien-Falkenburg.
Alleen al het uiterst subjectieve en eenzijdige uitgangspunt van het programma deugt van geen kant: de gezondheidszorg moet bezuinigen, DUS moeten er keuzes gemaakt worden over de vraag welke patiënten wel en niet geholpen worden. Dat woordje 'dus' komt niet van mij.
Geen enkele toelichting, geen enkele nuance.
Moeten die bezuinigingen wel tot dit soort oplossingen leiden en is alles al onderzocht en gedaan voor andere geldbesparende maatregelen?
Om die vraag ontkennend te beantwoorden hoef je geen deskundige te zijn. Een keer in je leven als patiënt met de gezondheidszorg in aanraking komen volstaat. Elk zichzelf respecterend bedrijf zou zich doodschamen -zo het al niet failliet was gegaan- bij het tentoonspreiden van de inefficiëntie en ineffectiviteit die zo kenmerkend is voor gezondheidszorginstituten.

Wie daar meer over wil weten kan ik het boekje 'Van patiënt tot klant' van Hans Berkhout aanbevelen, die met veel verve en zuivere, ingehouden emoties zijn martelgang als patiënt door het ziekenhuiswezen beschrijft.
Maar goed, het concept van het programma is nou eenmaal dat er keuzes gemaakt moeten worden.
Twee echtparen worden opgevoerd. Beide kregen een kind met problemen bij de geboorte die behandeling met een machine noodzakelijk maakten.
Er zijn maar drie van die machines in Nederland. Kosten van de behandeling: 75.000 gulden. Met wat aanvullende informatie van een deskundige moest het aanwezige publiek kiezen. Dus koos men.
Een van de twee echtparen moest vertrekken, omdat 'hun kindje' niet 'gekozen' was.

Tweede 'geval'.
Echtpaar met zwaar geestelijk gestoord kind van negen, dat thuis niet meer te handhaven was. Kosten bij plaatsing in tehuis: 80.000 gulden per jaar. Wie kies je: baby of kind van negen? Het publiek moest kiezen...en koos. De voorkeur ging uit naar de verzorging van het geestelijk gestoorde jongetje.
Ik was en ben nog steeds woedend.
Wie leent zich voor dergelijke programma's? Iedereen zal dan wel vrijwillig meegedaan en geweten hebben wat er stond te gebeuren, maar dan nog.
Het publiek wist wat het moest doen en deed het. Zonder protest.
Zonder dat er ook maar één mens opsprong die zei: ik verrek het, ik doe hier niet aan mee, ik laat me hier niet voor gebruiken; wat jullie doen programmamakers, wat jij uitvoert Violet, is onzindelijk, onethisch, gemanipuleer, gerotzooi met menselijke waarden en gevoelens die de publieke opinie beïnvloeden op een wijze die buiten alle proporties is. En dat alleen om een spraakmakend programma te maken?

Ooit was het een schokkende film: de presentator die wekenlang aankondigt dat hij voor de camera zelfmoord zal plegen en zijn voornemen tenslotte met een kogel ten uitvoer brengt. Uitsluitend terwille van de kijkcijfers.
We komen een aardig eindje in de richting.

HARRY FLEURKE


©St. NoPapers

Terug naar overzicht